സെറ്റപ്പ്

സുധാകരേട്ടന്‍ തിരോന്തരത്ത് പോയി രണ്ടീസം കൊണ്ട് പോയകാര്യൊം കമ്പ്ലീറ്റാക്കി മടങ്ങിവന്നപ്പോള്‍, പ്രേമേച്ചിക്ക് പറയാന്‍ ഒരു കാര്യം മാത്രേ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ, കൈസറിന്റെ കാര്യം.

കുട്ടികളാരും ചൊട്ടയിലേ നന്നായില്ല. എന്നിട്ടല്ലേ ഇപ്പോള്‍. കതിരിനു വളം വെക്കുന്ന പരിപാടി നിര്‍ത്തി, സുധാകരേട്ടന്‍, കണ്ടശ്ശാങ്കടവിലെ തോമസ്സുകുട്ടീടെ കയ്യിന്ന് കയ്യോടെ വാങ്ങി കൊണ്ട്‌വന്ന് കാലാ വളരണെ കയ്യാ വളര്ണെന്ന് നോ‍ക്കി വളര്‍ത്തുന്ന ഒരു ചാവാലിയല്ലാത്ത പട്ടിയാണ് ഇന്ത കൈസര്‍.

സുധാകരേട്ടന്‍ പോയതിനു ശേഷം കൈസറിന് ഉറക്കോം വേണ്ട ഊണും ഇല്ലാ എന്ന മട്ടായി. സദാസമയോം ഗേറ്റിങ്കല്‍ തറവാട്ടിലേക്കു നോക്കി നില്‍ക്കല്‍ തന്നെ. ആദ്യ ദിവസം നിന്ന് നോക്കിയവന്‍ പിന്നെ ഇരുന്നും കിടന്നും നോക്കാന്‍ തുടങ്ങി. ഇതെല്ലാം കണ്ട് മൂക്കത്തു വിരല്‍ വെച്ചു പ്രേമേച്ചി. സ്വന്തം കുട്ടികള്‍ക്കില്ലാത്ത ആദിയെന്തിനാ ഈ പട്ടിക്ക്?.

“പാവം കൈസര്‍. ങ്ങളേം നോക്കി കെടപ്പെന്നേര്ന്നു. ഒന്നും തിന്നിട്ടില്ല ഇതുവരെ.” പ്രിയതമന്‍ വന്നു കേറും മുമ്പേ പ്രേമേച്ചി കഥയുടെ ചുരുളഴിച്ചു.

“അവനെങ്കിലും എന്നോടല്പം സ്നേഹൊണ്ടല്ലൊ” കൈസറിന്റെ തലയില്‍ തടവിക്കൊണ്ട് സുധാകരേട്ടന്‍ പറഞ്ഞു.

“ഓഹ്, അപ്പൊ പട്ടി മതി. ഞങ്ങളൊന്നും നിങ്ങള്‍ക്ക് പിടിക്കാത്തവരായി” പ്രേമേച്ചി പ്ലേറ്റ് മാറ്റി.

“നീയെപ്പോഴാ ഞാന്‍ വരുന്നതും കാത്ത്, വഴിക്കണ്ണും നട്ടിരുന്നിട്ടുള്ളത് ഇവനെപ്പോലെ?” വന്നു കേറുമുമ്പേ വഴക്കിടാന്‍ വന്ന പ്രേമേച്ചിയെ രൂക്ഷമായൊന്നു നോക്കി സുധാകരേട്ടന്‍ വാദമുഖം നിരത്തി.

“ഓ, നിങ്ങളെപ്പവരും എന്നുവരുമെന്നൊന്നും അറിയാത്തപ്പോഴൊക്കെ ഞാനിവിടെ തന്നെയുണ്ടാവാറുണ്ട്” പ്രേമേച്ചി സത്യം സത്യമായി പറഞ്ഞു.

പ്രേമേച്ചീടെ തനിസ്വഭാവം നന്നായറിയാവുന്നതിനാല്‍, സുധാകരേട്ടന്‍ മറുത്തൊന്നും പറയാതെ തലയും താഴ്തി അകത്തോട്ട് കടന്നു പോയി.

(പ്രാണേശ്വരന്‍ വരുന്നതെപ്പോഴെന്നറിയാതെ വഴിക്കണ്ണുമായി കാത്തിരിക്കും എന്നു മാത്രം മനസ്സിലാക്കുക. അല്ലാതെ പ്രേമേച്ചി നിങ്ങള്‍ വിചാരിക്കുന്ന പോലത്തെ ആളൊന്നുമല്ല).